Statement
When I create work, I am first and foremost guided by the nature, structure, quality, and meaning of the materials and objects I use. For me, the emotional significance of something like cigarette butts lies in the fact that they are remnants of human behavior and desires. Ash shows that something has burned; it represents the process of death and disappearance. At the end of my thinking and the construction process, it becomes clear that I have used the organic structure of the objects to give emotional meaning to my work.
In my work, the old and the new, the end and the beginning are present simultaneously. In other words, the space is filled and shared by different moments in time. My work explains and shows how material changes naturally on site. For example, when the heat of tea causes wax and clay in the cylinders to melt, they start to leak, and the contents spread across the floor. Another example is an installation where the audience can witness or recognize the growth stages of beans.
The development of individualism has always been very important in modern Europe. The strong sense of individuality in Europe seems to stem from the belief that man is the center of the world. Hence, the past is organized chronologically, according to individual experience. In Japan, we experience history as a comprehensive whole. In Europe, a person develops by pursuing personal desires and maintaining a sense of responsibility and judgment. Once someone has established their own ego, this self-awareness allows for both altruistic and selfish ways of living. This is also why it is possible in Europe to abstract personal feelings and translate them into symbolic forms. In Japan, however, we focus on essential coexistence. As a result, we tend to connect with things around us instead of clearly objectifying them. The HAIKU poetry form can serve as an example of the fusion between a natural phenomenon and personal feelings, which are not merely expressions of emotion. This unification is expressed through subtle connections between the words themselves.
I find it important in my work not only to emphasize aggression, but also the contradictory aspects of things, such as order and disorder, life and death, violence and peace, beauty and ugliness, humor and seriousness. Therefore, I could not fully agree with the public opinion that associated my work with Hiroshima and the war. It is not my intention to express war in my art. However, if one descends deep into a source, one will certainly find water—water that is connected to another source. Similarly, descending deeper into the semi- and subconscious leads to a state that corresponds with the subconscious of others. While working, I sometimes reach a state of consciousness in which I am no longer sure if I am creating the work or if the work is guiding me. According to Freud, there is a separation between consciousness and the subconscious. Buddhism, however, recognizes a different level of consciousness, and changing to this level (e.g., through meditation) does not mean losing the ability to judge, concentrate, or perceive. My experiences working in a hospital as a midwife and nurse, the fact that I now live in Europe, my childhood memories of a father who was a kamikaze pilot, and growing up in post-war Japan may all, unconsciously, be represented in my work. Possibly, aspects of my work evoke deeper memories in the viewer.
Since 2001, after my experience in New York on September 11, I have been working on a project about my father, who served as a kamikaze pilot and survived. This is the first project in which I consciously tried to discover how my personal experiences manifest in my art. I eventually published a book about it in 2009. This project offered many opportunities to use other disciplines (such as drawing, making collages, photography, video, and writing) to develop a concept that connects the past and present, and human suffering.
On March 11, 2011, Japan was struck by a major earthquake and tsunami, resulting in the Fukushima Daiichi nuclear disaster.
I am from Fukushima. The distance between Japan and the Netherlands makes it difficult to do something directly for my homeland. This causes me frustration and feelings of guilt. I then began to think about what I could do as an artist.
The so-called "global nuclear regime" is not just a Japanese issue, but a global one. In this capitalist world, profit-driven corporations dominate. The global energy policy offers entrepreneurs the opportunity to continue with far-reaching and transboundary consequences.
At the end of 2011, this resulted in the group exhibition titled Shadow Performers. I often spoke with other Japanese artists about the role of the artist in society and their responsibility.
These experiences led my work to evolve in a direction where I reflect people’s thoughts more directly, which became most evident in the IFAA (International Festival and Art in Arnhem) project.
This also ties in with the concept of Shadow Performers: that an artist plays the role of intermediary between the public and art.
Since 2011 (after the nuclear disaster in Fukushima), I have become more aware of what is happening in the world. Since then, I start every day by analyzing and studying general web news, tweets, important interviews, and newspapers. It helps me understand how the current world is shaped by historical events, capitalism, and political systems. These mechanisms deserve better understanding.
From 2014 to 2016, through the IFAA project, I had the opportunity to participate in projects in Congo and Senegal (Africa). Observing and experiencing the current situation in those two countries made me realize—especially in Congo—how burdensome daily life is for the population due to political, cultural, and historical issues, even though there is still room to express aspects of cultural identity.
[Although art practice is essentially the original and fundamental starting point for me, it became difficult to ignore these problems.]
Previously, I created installations from a Japanese (Asian) perspective and studied art and life in the West, but through these projects in Africa I was prompted to look at the world as a whole (and not just divided into Asia and the West) and to develop a personal view on how these global problems arise.
The artworks were created in 2014–2015 and, through more concrete art forms (photography), relate directly to current and historical events—such as my project How to Tell a Story of My Father. Making art, for me, is not just a pleasant activity but also entails a responsibility for the world we live in. This process was essential to further develop my installation, collage, and drawing work, which would otherwise have remained more abstract.
In 2017, I also began to focus on how waste harms nature. Even before this, for example by using materials like batteries, computers, and electric wires in my installations, my work already reflected concerns about the effects of machines on our environment. But by studying the Fukushima nuclear disaster, I became even more aware of how radiation and radioactivity—especially as nuclear waste—can damage the planet, especially since radiation is invisible. Plastic is visible waste and has caused enormous harm to nature. While it is important to reduce or stop producing waste, we must also learn to live with it.
I also ask myself: "Why can’t we stop this waste production, even though we know it’s dangerous?" This question already played a role when I used cigarette butts in one of my installations. What is the deeper cause of this problem? For me, it is a philosophical issue about what human beings and our desires are.
The correct answer may not be easy to find, but generally speaking, the power of an artwork can offer a view toward the answer.

Since 2018, my work has entered a third phase. Perhaps this is my final phase as an artist. In the first phase, I often created installations; in the second, I conducted more personal research and tried to develop new working methods. Through the solo exhibition at Club Solo in 2018, I brought together old and new works in two spaces. That experience rekindled my passion and desire for installation work.
The third phase began with those installations. From 2018 to 2021, I created three new installations. These works may represent the culmination of the past. These installations extend not only across the floor but also into the surrounding space and are an expanded form of everything learned so far.
Additionally, I received a commission for a public space project in 2020: the Schuytgraaf Project. This was my first challenging experience creating a work intended to remain in a public space for ten years. The project was completed in 2024 with the invaluable support of a production team — something I had never had before. This experience made me reflect deeply on what creating art truly means to me.
Keiko Sato June 2025

Toelichting
Wanneer ik werk maak, laat ik mij eerst en vooral leiden door de aard, de structuur, de kwaliteit en de betekenis van de materialen en objecten die ik gebruik. Voor mij ligt de emotionele betekenis, van bijvoorbeeld sigarettenpeuken, in het feit dat het de overgebleven resten zijn van menselijke gedragingen en verlangens. As toont aan dat er iets verbrand is, het vertegenwoordigt het proces van dood en verdwijning. Aan het einde van mijn denk- en vormgevingsproces, blijkt dat ik gebruik heb gemaakt van de organische structuur van de voorwerpen om een emotionele betekenis aan mijn werk te geven.
In mijn werk is het oude en het nieuwe, het einde en het begin tegelijkertijd aanwezig. Met andere woorden, de ruimte wordt gevuld en gedeeld door verschillende tijdsmomenten. Mijn werk verklaart en laat zien hoe het materiaal ter plekke op een natuurlijke manier verandert. Als bijvoorbeeld door de hitte van thee de was en klei in de cilinders smelt, gaan deze  lekken,  waardoor de inhoud zich over de vloer verspreidt. Een ander voorbeeld hiervan geef ik in een installatie, waarin het publiek de verschillende groeistadia van bonen kan meemaken of herkennen.

De ontwikkeling van het individualisme is in het moderne Europa altijd erg belangrijk geweest. Het sterke gevoel van individualiteit in Europa schijnt te komen van de overtuiging dat de mens het centrum van de wereld is. Vandaar dat het verleden in chronologische volgorde rangschikt is, al naar gelang de individuele ervaring. In Japan ervaren wij geschiedenis als een alles omvattend geheel. In Europa ontwikkelt de mens zich door persoonlijke verlangens na te streven en een gevoel van verantwoordelijkheid en oordeel er op na te houden. Nadat men zijn eigen ego heeft vastgesteld, geeft deze zelfbewustheid mogelijkheden tot zowel altruïstische als egoïstische levenswijzen. Dit is ook de reden waardoor het in Europa mogelijk is om persoonlijke gevoelens  abstract te maken en ze te vertalen in symbolische vormen. In Japan daarentegen richten wij ons tot een wezenlijke coëxistentie. Daaruit voortvloeiend hebben wij de neiging ons te verbinden met dingen om ons heen in plaats van deze duidelijk te objectiveren. De HAIKU dichtvorm kan als voorbeeld dienen tot de herleiding van de eenwording van een natuurlijk verschijnsel en de persoonlijke gevoelens die niet alleen de uitdrukking zijn van een emotie. Deze herleiding tot eenheid wordt uitgedrukt door subtiele verbindingen tussen de woorden onderling.

Ik vind het belangrijk in mijn werk niet alleen de nadruk te leggen op agressie, maar ook op tegenstrijdige aspecten van dingen, zoals orde en wanorde, leven en dood, geweld en vrede, schoonheid en lelijkheid, humor en ernst. Daarom kon ik het niet helemaal eens zijn met de openbare meningen die mijn werk associeerden met Hiroshima en de oorlog. Het is niet in mijn bedoelingen om in mijn kunst uiting te geven aan oorlog. Als men echter diep in een bron afdaalt vindt men beslist water, stuit men vast op water dat in verband staat met een andere bron. Als men dieper afdaalt in het half- en onderbewustzijn bereikt men een stadium dat overeenkomt met onderbewustzijn van anderen. Terwijl ik werk kom ik soms in een bewustzijnstoestand waarin ik niet zeker weet of ik het werk maak of dat het werk mij leidt. Volgens Freud is er een scheiding  tussen  bewustzijn en onderbewustzijn. Het Boeddhisme kent echter een ander niveau van bewustzijn en als men dit niveau verandert (bijvoorbeeld door meditatie) betekent dat niet dat men dan zijn vermogen om te oordelen, te concentreren of waar te nemen, verliest. Mijn werkervaringen in een ziekenhuis als vroedvrouw  en verpleegster, het feit dat ik nu in Europa leef dat ik als kind de herinnering heb aan een vader die kamikaze piloot was en dat ik opgroeide in het naoorlogse Japan, zouden allemaal, onbewust, in mijn werk vertegenwoordigd worden. Mogelijk roepen aspecten van mijn werk diepere herinneringen op bij de toeschouwer.

Sinds 2001, na mijn ervaring op 11 september in New York, ben ik bezig met een project over mijn vader die als een kamikaze piloot diende en het overleefd heeft. Dit is het eerste project waar ik bewust tracht uit te vinden hoe mijn persoonlijke ervaringen zich in mijn kunst manifesteren. Hierover heb ik tenslotte een boek gepubliceerd in 2009. Dit project gaf mij veel mogelijkheden om andere disciplines te gebruiken (zoals tekenen, collages maken, fotograferen, video’s maken en tekstschrijven) om  aldus een concept uit te werken dat verband legt tussen het verleden, het heden en het menselijk leed.

Op 11 maart 2011 is Japan getroffen door een zware aardbeving en tsunami met als gevolg de ramp in de kerncentrale van Fukushima Daiichi.
Ik kom uit Fukushima. Door de afstand tussen Japan en Nederland is het lastig om direct iets te doen voor mijn geboorteland. Dit geeft mij frustraties en gevoelens van schuld. Vervolgens ben ik gaan denken wat ik als kunstenaar kan doen.
Het zogemaande ‘global nuclear regime’ is niet alleen een Japanse kwestie maar van de gehele wereld. In deze kapitalistische wereld domineren de op winst gerichte bedrijven. Het mondiale energiebeleid beidt de mogelijkheid aan ondernemers om door te gaan met verstrekkende en grensoverschrijdend gevolgen.

Eind 2011 heeft dit de groepstentoonstelling getiteld 'Shadow Performers' voortgebracht. Ik heb vaak gesproken met andere Japanse kunstenaars over de rol van de kunstenaar in de maatschappij en zijn of haar verantwoordelijkheid.
Door deze ervaringen heeft mijn werk zich meer ontwikkeld in de richrting dat ik de gedachten van mensen meer direct in mijn werk laat terugkomen, wat het meest tot uitdrukking komt in het IFAA (International Festival and Art in Arhem) project.
Dit houdt ook verband met het concept van “Shadow Performers”: dat een kunstenaar een rol heeft als tussenpersoon tussen het publiek en kunst.

Vanaf 2011 (n.a.v. de kernramp in Fukushima) ben ik me meer bewust geworden van wat er in de wereld gebeurt. Sindsdien begin ik iedere dag met het analyseren en bestuderen van webnieuws in het algemeen, twitters, belangrijke interviews en kranten. Het helpt me te begrijpen hoe de huidige wereld door historisch gebeurtenissen, door kapitalisme en door politieke systemen wordt vormgegeven. Deze mechanismen zouden beter begrepen kunnen worden.

Van 2014 tot 2016 heb ik via het IFAA-project de kans gehad om me aan te sluiten bij projecten in Congo en Senegal (Afrika). Het observeren en ervaren van de actuele situatie in die twee landen heeft me doen beseffen, vooral in Congo, wat een zware last het dagelijks leven voor de bevolking is, veroorzaakt door politieke, culturele en historische problemen, ook al is er nog steeds ruimte om aspecten van de eigen culturele identiteit uit te dragen. [Hoewel de kunstbeoefening voor mij in beginsel het oorspronkelijk en fundamentele uitgangspunt is, werd het moeilijk om deze problematiek te negeren.] Eerder maakte ik installaties vanuit een Japans (Aziatisch) standpunt, en bestudeerde ik kunst en leven in het Westen, maar door deze projecten in Afrika werd ik ertoe aangezet om naar de wereld als geheel (en niet alleen verdeeld in Azië en het Westen) te kijken en mijn persoonlijke kijk te ontwikkelen op hoe deze problemen in de wereld worden gecreëerd.
De kunstwerken zijn gemaakt in 2014-2015 en houden, door meer concrete kunstvormen (fotografie), rechtstreeks verband met de actuele en historische gebeurtenissen, zoals mijn project 'How to tell a story of my father'. Kunst maken is voor mij niet enkel een aangename handeling maar dwingt ook tot een verantwoordelijkheid voor de wereld waarin we leven. Dit proces is noodzakelijk geweest om mijn installatie- en collage- en tekenwerk, welke anders abstracter zou zijn geweest, verder te kunnen ontwikkelen.

In 2017 begon ik mij eveneens te interesseren voor de manier waarop afval de natuur schaadt. Ook hiervoor, bijvoorbeeld door gebruik te maken van materialen als batterijen, computers en elektriciteitsdraad in mijn installaties, liet mijn werk altijd al een betrokkenheid zien bij zaken die gaan over de effecten van machines op ons milieu en omgeving, Maar door de nucleaire ramp in Fukushima te bestuderen, ben ik me nog meer gaan realiseren hoezeer straling en radioactiviteit als kernafval de planeet kan beschadigen, vooral omdat straling onzichtbaar is. Plastic is zichtbaar afval en heeft enorme schade aan de natuur veroorzaakt. Hoewel het belangrijk is om het afval te verminderen of te stoppen met afval te produceren, moeten we er mee samenleven.
Ik stel me bovendien de vraag: 'Waarom kunnen we deze afvalproductie niet stoppen, terwijl we weten dat het gevaarlijk is?' Deze vraag speelde ook al eerder een rol toen ik voor een van mijn installaties gebruik maakt van sigarettenpeuken. Wat is de diepe oorzaak van dit probleem? Voor mij is dit een filosofische kwestie die gaat over wat menselijke wezens en hun verlangens zijn.
Het juiste antwoord is weliswaar niet eenvoudig te vinden, maar het is in het algemeen de kracht van een kunstwerk dat uitzicht op het antwoord kan bieden.

Sinds 2018 is mijn werk een derde fase ingegaan. Misschien is er mijn laatste fase als een kunstenaar. De de eerste fase maakte ik vaak installaties, in de tweede fase heb ik meer persoonlijke onderzoek gedaan en geprobeerd nieuwe werkmethodes te ontwikkelen. Bij de solotentoonstelling in Club Solo in 2018 bracht ik het oude en het nieuwe werk samen in de twee ruimtes. Die ervaring heeft mijn passie en verlangen voor installatiewerk weer aangewakkerd.
De derde fase is met deze installaties begonnen. Van 2018 tot 2021 heb ik drie nieuwe installaties gemaakt. Deze werken zouden het hoogtepunt van het verleden geworden. Deze installaties strekken zich niet alleen op de vloer, maar ook naar de ruimte, en zijn een uitgebreid werk van wat tot nu toe is geleerd.
Daarnaast ontving ik in 2020 een opdracht voor een project in de openbare ruimte: het Schuytgraaf Project. Dit was mijn eerste uitdagende ervaring met het maken van een werk dat tien jaar in de openbare ruimte moest blijven staan. Het project werd in 2024 voltooid met de onschatbare steun van een productieteam — iets wat ik nooit eerder had gehad. Deze ervaring bracht me ertoe diep na te denken over wat het voor mij werkelijk betekent om kunst te maken.
Keiko Sato Juni 2025